Προσαρμογή περιοχικών υδρολογικών σχέσεων στις Ελληνικές λεκάνες

Συνοψίζονται τα αποτελέσματα μιας πολύπλευρης διερεύνησης, θεωρητικής και εμπειρικής, των μοντέλων επεισοδίου που εφαρμόζονται στον υδρολογικό σχεδιασμό, όσον αφορά στο εννοιολογικό τους υπόβαθρο και στην εκτίμηση των παραμέτρων τους, μέσω των λεγόμενων περιοχικών προσεγγίσεων. Το γενικό μεθοδολογικό πλαίσιο που εξετάζεται βασίζεται στη μέθοδο του αριθμού καμπύλης απορροής της Soil της Conservation Service (SCS-CN), μέσω της οποίας διαχωρίζονται τα υδρολογικά ελλείμματα από το συνολικό υετογράφημα, και στη θεωρία του μοναδιαίου υδρογραφήματος (ΜΥ), με την οποία γίνεται ο μετασχηματισμός της ενεργού βροχόπτωσης σε πλημμυρογράφημα εξόδου. Η βιβλιογραφική επισκόπηση, με έμφαση στις αρχικές πηγές, αναδεικνύει το περιορισμένο εύρος εφαρμογής πολλών από τις περιοχικές σχέσεις, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί και προσαρμοστεί σε λεκάνες με διαφορετικά υδροκλιματικά και φυσιογραφικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις ελληνικές. Η ανάλυση των πλημμυρικών επεισοδίων στις πιλοτικές λεκάνες του έργου ανέδειξε την αναγκαιότητα αναθεώρησης της προτεινόμενης μεθοδολογίας υδρολογικού σχεδιασμού, με έμφαση στις εξής πτυχές της: (α) τον χρόνο συγκέντρωσης και την εξάρτησή του από την κρίσιμη ένταση βροχής, (β) το ποσοστό αρχικών απωλειών, (γ) την παράμετρο CN και την αναγωγή της σε κατάλληλες συνθήκες αρχικών απωλειών και αρχικής εδαφικής υγρασίας, (δ) το σχήμα και οι χρονικές παράμετροι (χρόνος ανόδου, χρόνος βάσης) ενός προτεινόμενου συνθετικού μοναδιαίου υδρογραφήματος, και (ε) την πιθανοτική προσέγγιση στην εκτίμηση των μεγεθών σχεδιασμού, ως συνδυασμένης πιθανότητας πραγματοποίησης της βροχόπτωσης σχεδιασμού για κάθε κατάσταση αρχικής εδαφικής υγρασίας.