Πιθανοτική προσέγγιση της έννοιας της Πιθανής Μέγιστης Κατακρήμνισης

Η έννοια της Πιθανής Μέγιστης Κατακρήμνισης (ΠΜΚ) βασίζεται στις υποθέσεις ότι: (α) υπάρχει ένα φυσικό άνω όριο του ύψους κατακρήμνισης πάνω από μια δεδομένη έκταση μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή του έτους, (β) αυτό το όριο μπορεί να εκτιμηθεί με βάση προσδιοριστικές θεωρήσεις. Η πλέον αντιπροσωπευτική και διαδεδομένη μέθοδος εκτίμησης της ΠΜΚ είναι η λεγόμενη μέθοδος μεγιστοποίησης της υγρασίας. Η μέθοδος αυτή μεγιστοποιεί τις παρατηρημένες καταιγίδες υποθέτοντας ότι η ατμοσφαιρική υγρασία θα αύξανε, υποθετικά, μέχρι μια υψηλή τιμή, η οποία λαμβάνεται ως ένα άνω όριο και εκτιμάται από ιστορικά δείγματα σημείων δρόσου. Στο άρθρο αυτό, υποστηρίζεται ότι οι θεμελιακές έννοιες τις μεθόδου μπορεί να είναι προβληματικές ή ασυνεπείς. Επιπλέον, αναλύονται ιστορικές χρονοσειρές σημείων δρόσου και "κατασκευασμένες" χρονοσειρές μεγιστοποιημένων υψών κατακρήμνισης (με βάση τη μέθοδο μεγιστοποίησης της υγρασίας). Οι αναλύσεις δεν παρέχουν καμία ένδειξη ενός άνω ορίου είτε της ατμοσφαιρικής υγρασίας είτε του μεγιστοποιημένου ύψους κατακρήμνισης. Συνεπώς, προκύπτει ότι η πιθανοτική προσέγγιση είναι πολύ πιο συνεπής ως προς τη φυσική συμπεριφορά και παρέχει καλύτερο υπόβαθρο για την εκτίμηση των τιμών των ακραίων κατακρημνίσεων για σκοπούς σχεδιασμού.