Υδρομετεωρολογικά ζητήματα στην αρχαία ελληνική επιστήμη και φιλοσοφία

Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς παρουσιάζονται τεχνολογικές εφαρμογές που στόχο έχουν την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όμως, εμφανίσθηκε το μοναδικό φαινόμενο, αυτές οι τεχνολογικές ανάγκες να δώσουν το έναυσμα για την εξήγηση φυσικών φαινομένων και συμπεριφορών, οδηγώντας έτσι στη θεμελίωση της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Ξεχωριστό ρόλο κατείχε η μελέτη των υδρομετεωρολογικών φαινομένων. Αυτή ξεκίνησε με τους Ίωνες φιλοσόφους τον έβδομο π.Χ. αιώνα, συνέχισε στην κλασική Αθήνα τον πέμπτο και τέταρτο π.Χ. αιώνα, και προχώρησε επεκτεινόμενη σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο, μέχρι το τέλος των ελληνιστικών χρόνων, έως την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους. Πολλές από τις θεωρίες των αρχαίων ελλήνων θεωρούνται λανθασμένες σύμφωνα με τη σύγχρονη θεώρηση. Παρ’ όλ’ αυτά, πολλά στοιχεία στις ερμηνείες που έδωσαν οι έλληνες φιλόσοφοι για τα υδρομετεωρολογικά φαινόμενα, όπως η εξάτμιση και η υγροποίηση του ατμού, η δημιουργία των νεφών, το χαλάζι, η χιονόπτωση και η βροχόπτωση, και o υδρολογικός κύκλος στο σύνολό του, εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα.