Αποτίμηση μιας παραμετρικής μεθόδου για την εκτίμηση της δυνητικής εξατμοδιαπνοής σε διάφορα κλίματα

Η δυνητική εξατμοδιαπνοή αποτελεί βασικό στοιχείο εισόδου των μοντέλων υδατικών πόρων, γεωργίας και περιβάλλοντος. Επί πολλές δεκαετίες, έχουν προταθεί πολυάριθμες προσεγγίσεις για τη συνεπή εκτίμηση της δυνητικής εξατμοδιαπνοής για διάφορες χρονικές κλίμακες ενδιαφέροντος. Η πλέον καταξιωμένη είναι η εξίσωση Penman-Monteith, που είναι ωστόσο δύσκολη στην εφαρμογή της σε περιοχές φτωχές σε δεδομένα, καθώς απαιτεί ταυτόχρονες παρατηρήσεις τεσσάρων μετεωρολογικών μεταβλητών (θερμοκρασία, διάρκεια ηλιοφάνειας, σχετική υγρασία, ταχύτητα ανέμου). Για τον λόγο αυτό, προτιμώνται σαφώς φειδωλά μοντέλα με ελάχιστες απαιτήσεις σε δεδομένα εισόδου. Συνήθως, αυτά έχουν αναπτυχθεί και ελεγχθεί σε συνγκεκριμένες υδροκλιματικές συνθήκες, ωστόσο όταν εφαρμόζονται σε διαφορετικά καθεστώτα παρέχουν πολύ λιγότερο αξιόπιστες (και σε κάποιες περιπτώσεις παραπλανητικές) εκτιμήσεις. Κατά συνέπεια, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη γενικευμένων μεθόδων που παραμένουν φειδωλές, σε όρους δεδομένων εισόδου και παραμετροποίησης, αλλά επιτέπουν ακόμη κάποιου είδους προσαρμογή των παραμέτρων τυς στις τοπικές συνθήκες, μέσω βαθμονόμησης. Στη μελέτη αυτή παρουσιάζουμε με πρόσφατη παραμευρική σχέση που βασίζεται σε μια απλοποιημένη διατύπωση της αυθεντικής έκφρασης των Penman-Monteith, η οποία απαιτεί μόνο δεδομένα μέσης ημερήσιας ή μηνιαίας θερμοκρασίας. Η μέθοδος αξιολογείται με χρήση μετεωρολογικών δεδομένων από διαφορετικές περιοχές του κόσμου, τόσο στη μηνιαία όσο και στην ημερήσια κλίμακα. Τα αποτελέσματα αυτή της εκτνούς ανάλυσης είναι πολύ ενθαρρυντικά, όπως προκύπτει από την εξαιρετικά υψηλή επίδοση της προτεινόμενης προσέγγισης στην επαλύθευση, για το σύνολο των δειγμάτων που εξετάζονται. Γενικά, το παραμετρικό μοντέλο υπερέχει όλων των καταξιωμένων μεθόδων της καθημερινής πρακτικής, εξασφαλίζοντας τη βέλτιστη προσέγγιση της δυνητικής εξατμοδιαπνοής.