Πιθανοτική και εννοιολογική διερεύνηση της πιθανής μέγιστης κατακρήμνισης

Η έννοια της Πιθανής Μέγιστης Κατακρήμνισης (ΠΜΚ) βασίζεται στις υποθέσεις (α) της ύπαρξης άνω φυσικού ορίου στο δυναμικό της κατακρήμνισης για δεδομένη διάρκεια, πάνω από μια περιοχή δεδομένης έκτασης, σε δεδομένη γεωγραφική θέση και εποχή του έτους, και (β) ότι το όριο αυτό μπορεί να εκτιμηθεί βάσει ντετερμινιστικών όρων. Η πιο διαδεδομένη και ευρέως χρησιμοποιούμενη μέθοδος εκτίμησης της ΠΜΚ είναι αυτή της μεγιστοποίησης της καταιγίδας με αναγωγή ως προς την ατμοσφαιρική υγρασία. Η μέθοδος αυτή μεγιστοποιεί καταγεγραμμένες καταιγίδες υποθέτοντας την ύπαρξη ενός άνω ορίου στην ατμοσφαιρική υγρασία το οποίο προκύπτει από τη μελέτη ιστορικών χρονοσειρών σημείων δρόσου. Στην παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή υποστηρίζεται πως ουσιαστικές πλευρές της μεθόδου είναι αβάσιμες και αντιφατικές. Επιπλέον, αναλύονται ιστορικές χρονοσειρές θερμοκρασιών, σημείων δρόσου και μεγιστοποιημένες χρονοσειρές βροχοπτώσεων που προκύπτουν από την εφαρμογή της μεθόδου. Από την ανάλυση δεν προκύπτουν ενδείξεις της ύπαρξης άνω ορίου τόσο στην ατμοσφαιρική υγρασία όσο και στο δυναμικό της κατακρήμνισης. Εν τέλει, υποστηρίζεται πως η πιθανοτική προσέγγιση του φαινομένου της κατακρήμνισης είναι πιο συνεπής και παρέχει ένα πιο επιστημονικό πλαίσιο για την εκτίμηση ακραίων γεγονότων για σκοπούς σχεδιασμού.