Λογικές και παράλογες εξηγήσεις υδρομετεωρολογικών φαινομένων στην αρχαία Ελλάδα

Τεχνολογικές εφαρμογές που αποκοπούν στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων έχουν εμφανιστεί σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Το μοναδικό φαινόμενο στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό είναι ότι οι τεχνολογικές ανάγκες έδωσαν το έναυσμα στην προσπάθεια εξήγησης των φυσικών φαινομένων, επιτρέποντας έτσι τη θεμελίωση της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Μεταξύ αυτών, η μελέτη των υδρομετεωρολογικών φαινομένων κατείχε μείζονα ρόλο. Η μελέτη αυτή ξεκινά με τους Ίωνες φιλοσόφους τον έβδομο αιώνα π.Χ. συνεχίζεται στην κλασική Αθήνα τον πέμπτο και τέταρτο αιώνα π.Χ., και προάγεται και επεκτείνεται σε όλο τον Ελληνικό κόσμο μέχρι το τέλος της Ελληνιστικής περιόδου. Πολλές από τις θεωρίες που προτάθηκαν από τους αρχαίους έλληνες είναι εσφαλμένες, σύμφωνα με τις σημερινές θεωρήσεις. Ωστόσο, πολλές από τις αρχαίες ελληνικές εξηγήσεις των υδρομετεωρολογικών διεργασιών, όπως της εξάτμισης και της συμπύκνωσης των υδρατμών, τη δημιουργία των νεφών, του χαλαζιού, του χιονιού και της βροχής, και της εξέλιξης του υδρολογικού κύκλου, είναι εντυπωσιακές ακόμη και σήμερα.